İnsanın böyle durumlarda başı zonkluyor. “Hakkı, şaka yapıyor olamazsın, daha 1 ay önce Antalya'da kongrede beraberdik!” Hakkı'nın sesi titriyor: “Yalan olduğunu söyle de rahatlayayım!” “Tamam, ben de elektronik posta adresime bakarım, ayrıca cepten ararım. Sana dönerim. İnşallah yanlış bir bilgidir!”deyip kapatmıştım.
Sekreterimize bir süre hasta almamasını söylüyorum. Başım zonkluyor. Bir dostun acı haberini aldığım için yıkılıyorum adeta.
Çok değil daha bir ay önce Antalya'daki kongrede beraberdik. Anılar dünyasına beraber yolculuk yapıp hoşça vakit geçirmiştik. Hani insanın birçok arkadaşı olur, ama sır paylaştığı insanların, “dost”ların sayısı birkaçı geçmez. İşte Hamit bu “dost”lardan biriydi benim için... İki ay sonra Bodrum'da yapılacak olan üroloji kongresinde buluşmak üzere sözleşmiştik. Kaderin cilvesine bakın ki Bodrum'daki kongrenin açılışında Hamit kardeşimin silüetini ekranda seyrederken ne kadar hüzünlenmiştim. O anda şairin dizeleri aklıma gelmişti. “Benim mahzun bir tarafım vardır./ Bakmayın neşeli olduğuma.”
Hamit hayatın zor dönemeçlerinin erkenden olgunlaştırdığı ve bir o kadar da yorduğu ve yıprattığı bir arkadaşımızdı. Daha çok genç yaşlarda gücünün üzerinde sorumluluklar almış ve yorulmuştu. Bunu her vesile ile ifade ve itiraf ederdi.
Yıllardır böyle “zor yazı” yazmıyordum. Bir dostun arkasından yazılan yazılara ben “zor yazı” adını veriyorum.Düşünüyorum da ebediyete intikal eden birçok meslektaşımın arkasından böyle “zor yazı”lar yazmışım. En son hüzünlü yzımı şöyle bitirmiştim: “Bir daha zor yazı yazmayacağım.” Ama kader yine yazdırdı. Yazarken kelimeler kalemimde düğümleniyor; aynen sözlerin boğazda düğümlenişi gibi...
Hüzünlendiğim o anda kendi kendime söyleniyorum: “Hamit ölüm sana hiç yakışmadı!”
Şair ne güzel söylemiş:”Gök parçası, dal demeti, kuş tüyü/ Alıştığımız birşeydi yaşamak.”
Hamit sana fatihalar gönderiyorum.
BİR ŞİİR
DUYGU
Derinden derine ses verdi duygu,
Bir zevkli yanlışla çırpındı içim.
Hayalin hakikat oluşuydu bu,
Hakiki aleme bu ilk girişim.
SEVDİĞİM SÖZLER
*İmmanuel Kant “Pratik Usun Eleştirisi” kitabında, gülmenin “hayati bedensel süreçleri geliştirme aracılığıyla bir sağlık duygusu, barsakları ve diyaframı harekete geçiren bir duygu, tek kelimeyle bizim tarafımızda memnuniyeti hissedilen ve ruh yoluyla bedene erişmemizi sağlayan ve ruhu bedenin doktoru olarak hissetmemizi sağlayan zindelik duygusunu” ürettiğini söyler. Eğer Kant bu yorumlarında kendine içten gülme bahşedilmiş hiçbir insanın sıkıntı yükü çekmeyeceğini söyleseydi, onunla tümüyle aynı fikirde olurdum. Neşeli bir kahkaha, bana her zaman dışarı çıkmak zorunda kalmadan iyi bir içsel koşu yapma yolu olarak görünmüştür.