Zayıf, yüzü kemikli, kartal burunlu bu adamın ağarmış saçları ve mavi gözleri bana birisini hatırlatıyordu. Tebessüm ediyordu, bir eski dost idi o muhtemelen... Böyle durumlarda muhatabıma ismi ile hitap etmek isterdim. Elbette o bana ismimle...

Bir defasında bir hastam polikliniğin o kalabalıklığında şunu söylüyordu: ''Her hafta yazılarınızı okuyorum, bu tempoda nereden vakit bulup her hafta düzenli olarak yazabiliyorsunuz? Tebessüm ederek cevaplıyordum: ''Bence...

Sorduğu sorulara tebessüm ederek ve onu rencide etmeyecek cevaplar vermeye çalışıyordum. Rahatlamıştı... Altmış yaşlarındaki bayan hastam emekli öğretmen olduğunu ifade ettiğinde hastalığını kendisine kısmen tıbbi terimler kullanarak...

Polikliniğin o kalabalığında bekleyen hastaların arasından yürüyüp biyopsi odasına giriyordum. Prostat biyopsisi için bekleyen hasta tedirgindi. Biraz da sitemkar ifade ile ''hocam on dakikadan beri masadayım, sıkıntı bastı''...

Hiç adetim olmadığı halde gecenin o saatinde çalan telefonumdaki o numarayı reddetmiştim. Bunun nezaketsizlik olduğunu bildiğim halde açmamamın sebebi ise yurtdışından aranmamdı. Artı 49'un Almanya'nın uluslararası kodu olduğunu...

Sıradan günlerden biriydi ve Karlışehir'de kış bütün şiddetiyle hüküm sürüyordu.  Maviay Öğrenci Kışlası'na giren her öğrencinin burnu ve kulakları soğuktan pembemsi görünmekteydi ve nefesleri de sigara dumanı gibi...

Temmuz'un ruhları okşayan sıcağında arabamla yola koyulup son evi de geride bırakıyordum ve ormana doğru yokuşu tırmanıyordum. O son ev, ilkokul birinci sınıftayken kiraladığımız evdi ve orada okul hayatıma ilk adımımı atmıştım....

O tandır evinden çıkarken gölgeler oldukça uzamıştı ve ben bir yandan da saatime bakıyordum. Hani Burhan'a söz vermiştim ve Karlıilçe Meydanı'nda buluşacaktık. Bakalım da bir kurtuluş yolu arayacaktım. Ne gibi? Söyleyeyim, beni...

Ona hep ''Yunus Çavuş'' derlerdi. Hani Anadolu'da güzel bir adlandırma vardır ve bu hep sürer gider. Askerliğini çavuş olarak yapan kişi bu rütbeyi köyüne de taşır ve sivil hayatta da ''çavuş''...

İstanbul'un bir metalin adı ile anılan ilçesindeki mecburi hizmet günlerim son zamanlarda adeta 'rüzgar gibi' geçiyordu. Birleşik kelimeden ibaret ilçe isminin sonunda 'köy' vardı. Başındaki metalin de adını değiştirip...

Evet bu ortam bir kasırga gibiydi. Beni önüne katmıştı ve sürüklüyordu. Fakülteden mezun olalı bir yıl olmuştu ve geçmeyecek dediğim zaman rüzgar gibi geçiyordu. Geçiyordu ama burası öyle değişik bir dünya idi ki! Paramedikal olarak...

'Yani' dedim, 'yapmasına yaparım da, ya duyulursa! O zaman kendimi nasıl savunurum?' Evet, sarı badanalı o nöbet odasında oturuyordum. Akşamın kasveti basmıştı ve sırtım kapıya dönük. Yüzüm şehire dönük ve Kızılay...

Sabahın dokuzunda girdiğim ameliyathaneden öğleden sonra saat dörtte çıkarken yorgunluğum adımlarıma yansımaktaydı. Karşıya baktığımda iyi ki yürüyen merdivenler var diye söylenmekteydim. Bu bir zaaf işareti olarak algılanabilir miydi?...

Yazının çatısını aklımda tasarlamışken birden rota değiştirdim. Bu adeta irademin dışında oldu desem abartmamış olurum. Şimdiye kadar anılarımı, bizzat yaşadığım kendi anılarımı yazdım.Bu anılarımın içine 'tırnak içinde'...

Akşam karanlığı yeni çökmüştü ve ben nöbetçi olarak viizit yapmış ve odamdaki masama oturmuştum. Her zamanki tiryakiliğim depreşmişti ve ben vazgeçemediğim o kafeinli içeceği yudumluyordum. Ne mi? Ne olacak 'neskafe'! Ucuz zevklerin...

Beldenin sonundaki köy değirmenini de geçtiklerinde arabacı geriye dönüp kızaktaki hastaya baktı ve başındaki adama dönerek 'battaniyelerin fırtınada uçmaması lazım. İyice sar sarmala!' diye uyardı. Zira bu dağlarda uçan kargalar...

Ben konuştukça Nuh başını sallayarak dinliyordu. Sonra gözlerini yere dikti ve sessizliğini bozdu. Mesanesine takılı sondanın torbasını eliyle yukarı kaldırıp derin bir oh çekti. 'Hocam ne diyorsunuz, ben bu sondaya üç gün dayanamadım....

Konser başladığında içimden şöyle diyordum: 'Geçen seferki konseri yazamadım. İçimde ukde kaldı; ama bu sefer yazacağım!' Beynimin diğer tarafından da aksi bir düşünce benliğimi esir alıyor ve adeta cesaretimi kırıyor. 'Tamam...

O sessizlik adeta ruhumu dinlendiriyor. Asude bir ortam..Demek ki kafam ne kadar dolmuş ki, haberim yokmuş. Beyni dinlendirmek gerek. Yeğenim Gökhan'ın arazi arabası ile EĞRİLER diye adlandırdığımız yoldan vadinin tepesine tırmanıyoruz....

Akşamın o alaca karanlığında levhasız bir yolda çaresizim. Kalbi küt küt atmakta! Bir yandan da içimden şöyle diyorum: 'Be adam sana rahatlık battı. Sen bunu hak ettin. Şu ıssız dağ yolunda, bu ormanda insanı kesseler kimsenin haberi...

Havaalanı çıkışında arabaya atlayıp Horasan istikametinde ilerliyoruz. Direksiyonda Arif abim. Ovadan ilerleyen ve şehre uğramayan bu güzel yolda ilk defa seyahat etmenin zevkini tadıyorum. Ağustos ayı, hava sıcak ve oldukça açık ve insanın...

Polikliniğin o bunaltıcı kalabalığında ilaç mümessili arkadaşım kapı aralığından bakıp el sallamaktaydı. O saatte bekleyen hastalardan dolayı görüşmemizin mümkün olmadığını izah edip muayenehaneme gelmesini rica etmiştim. Hastanedeki...

Yani herkesin bir önceliğinin ve üslubunun ve de yoğurt yeme tarzının olduğunu o an nasıl düşünebilirdim ki! Öyle ya 'kasap et derdinde, koyun can derdinde!' Ben sabahın o saatinde vizit yapıyorum ve aklım da ameliyathanede... Bir...

Elimde yemek tepsisi olduğundan ısrarla çalan telefonuma cevap veremiyordum. Baktım ki olacak gibi değil, tepsiyi masaya koyup telefonu açıyorum. Muhatabım tanıdık bir sima. Telaşı sesinin tonuna öylesine yansıyor ki! Titreyen ses tonu ile kesik...