Elindeki o minicik ve el örmesi, beyaz renkli çantacığı masama bıraktığında şaşırmıştım doğrusu... Daha oturmadan tebessüm ederek ''bunu Sami Bey gönderdi, selamı var''...

               İşte itiraf ediyorum; yazılarımda en zorlandığım husus nedir biliyor musunuz? Evet, yazıya başlık koyarken kafa yorarım. Öyle bir başlık koymalıyım ki ilgi çeksin ve içim rahat olsun....

            Yani kültürümüzde bize hep şu düşünce aşılanmıştır: ''Her doğru her yerde söylenmez evladım. Boğaz dediğin dokuz boğumdur, aklına gelen her şeyi her yerde söyleme!'' Veya...

            O hastamı muayene edip tetkiklerini istemiştim. O sırada bakışlarını bana yönlendirip kısa bir sessizlikten sonra ''İsmail Bey'i de kaybettik'' diyordu. Hüzünlü bir hali vardı...

 Şu algı operasyonlarını izlediğimde bundan geçmişe ve geleceğe dair çok dersler çıkardığımı söyleyebilirim. Üniversite öğrencisiydim ve bir sabah kalktığımda pencereden bakıyordum ve o tankları görüyordum. O bekar evimde neden...

            Öğretmenevi'ne doğru tırmanırken içimden bir ses şöyle diyordu: ''Gel dön, nasıl olsa güneşin batmasına daha birkaç saat var, vadideki o köye ve o değirmene...

            Arabamı park edip çocukluğuma ait anıların ruhuma sinmiş olduğu o şirin meydana ilerlerken sinir sistemim bütün kaslarımı harekete geçirmişti. Burası Karlıilçe'ydi. Beynimde ufuk turu yapmaktaydım....

              Şair öyle diyor... ''Zira dün bir rüyadan ibarettir, / Yarın ancak bir hayaldir...''              Başka bir şair de şöyle diyor... ''İnsan...

                O andaki ruh halimi ancak böyle tarif edebilirim. Gerçekten sisli düşünceler içindeydim. Uzun ince, sonu belli olmayan bir yola girilmesine vesile olmuştum. Hatır kıramama kavramı birçoğumuzu...

Karlışehir'de kışın ortasıydı ve o bekar evimde pencereden dışarıyı seyre dalmıştım. Karanlık çökmüştü ve tipinin uluyan sesi bana tatlı bir melodi gibi gelmekteydi. Zaman zaman yavaşlayan vahşi tipinin arkasından gökte adeta...

Onu uzun zamandır görmemiştim. İçeri girdiğinde yine ayaktaydı ve iki elini önünde birleştirmişti, ama bu sefer yalnız değildi. Yanında orta yaşlarda birisi vardı. Otur demeden asla oturmadığını biliyordum; bu onda bir aile terbiyesinin...

            Muhatabım o endoskopik cihazın özelliklerini sayarken ben de vereceğim cevabın ana hatları üzerinde kafa yormaktaydım. Hani halkın kullandığı güzel bir deyim vardır: ''Bostancıya tere satmak...'' ...

Okumakta olduğum kitaba o kadar dalmışım ki meslektaşımın odaya girdiğini ancak hitabı ile farkedebilmiştim. ''Yine birşeyler okuyorsun, nedir o'' diyordu ve kitabın kapağına bakıyordu. O sayfaya baktığında da gülüyordu......

''Adım Edip'' diyor, ''köyümüze hoş geldiniz!''  Sarı saçları kulaklarını kapatmış neredeyse... Üst dudaklarından sarkan bıyıkları da neredeyse dudaklarını görünmez kılmakta... Mavi gözlerinden...

Zayıf, yüzü kemikli, kartal burunlu bu adamın ağarmış saçları ve mavi gözleri bana birisini hatırlatıyordu. Tebessüm ediyordu, bir eski dost idi o muhtemelen... Böyle durumlarda muhatabıma ismi ile hitap etmek isterdim. Elbette o bana ismimle...

Bir defasında bir hastam polikliniğin o kalabalıklığında şunu söylüyordu: ''Her hafta yazılarınızı okuyorum, bu tempoda nereden vakit bulup her hafta düzenli olarak yazabiliyorsunuz? Tebessüm ederek cevaplıyordum: ''Bence...

Sorduğu sorulara tebessüm ederek ve onu rencide etmeyecek cevaplar vermeye çalışıyordum. Rahatlamıştı... Altmış yaşlarındaki bayan hastam emekli öğretmen olduğunu ifade ettiğinde hastalığını kendisine kısmen tıbbi terimler kullanarak...

Polikliniğin o kalabalığında bekleyen hastaların arasından yürüyüp biyopsi odasına giriyordum. Prostat biyopsisi için bekleyen hasta tedirgindi. Biraz da sitemkar ifade ile ''hocam on dakikadan beri masadayım, sıkıntı bastı''...

Hiç adetim olmadığı halde gecenin o saatinde çalan telefonumdaki o numarayı reddetmiştim. Bunun nezaketsizlik olduğunu bildiğim halde açmamamın sebebi ise yurtdışından aranmamdı. Artı 49'un Almanya'nın uluslararası kodu olduğunu...

Sıradan günlerden biriydi ve Karlışehir'de kış bütün şiddetiyle hüküm sürüyordu.  Maviay Öğrenci Kışlası'na giren her öğrencinin burnu ve kulakları soğuktan pembemsi görünmekteydi ve nefesleri de sigara dumanı gibi...

Temmuz'un ruhları okşayan sıcağında arabamla yola koyulup son evi de geride bırakıyordum ve ormana doğru yokuşu tırmanıyordum. O son ev, ilkokul birinci sınıftayken kiraladığımız evdi ve orada okul hayatıma ilk adımımı atmıştım....

O tandır evinden çıkarken gölgeler oldukça uzamıştı ve ben bir yandan da saatime bakıyordum. Hani Burhan'a söz vermiştim ve Karlıilçe Meydanı'nda buluşacaktık. Bakalım da bir kurtuluş yolu arayacaktım. Ne gibi? Söyleyeyim, beni...

Ona hep ''Yunus Çavuş'' derlerdi. Hani Anadolu'da güzel bir adlandırma vardır ve bu hep sürer gider. Askerliğini çavuş olarak yapan kişi bu rütbeyi köyüne de taşır ve sivil hayatta da ''çavuş''...

İstanbul'un bir metalin adı ile anılan ilçesindeki mecburi hizmet günlerim son zamanlarda adeta 'rüzgar gibi' geçiyordu. Birleşik kelimeden ibaret ilçe isminin sonunda 'köy' vardı. Başındaki metalin de adını değiştirip...