O şiiri çok severim...             ''Her gün bir yerden göçmek ne iyi.            ...

             O sıcak Temmuz günlerinin tadını çıkarayım diyordum içimden. Arabadan inip şöyle bir yürüyeyim, her bir köşesinde mazinin izleri gizli bu toprakları bir dolaşayım, tadayım...

   Öyle diyor şair, sanki benim şu andaki haleti ruhiyemi anlatıyor. O zirvede arabama doğru yürürken niyetim o ''uykuya varmış gibi görünen yılan yollar''dan kıvrılarak aşağıya doğru seyretmekti. Ama böyle...

Temmuz ayının o ılık rüzgarı vadideki çiçeklerin kokusunu ruhumun derinliklerine serpiştirdikçe kopuyordum zamandan adeta. Karlıilçe'den ikindiye yakın saatlerde ayrılmıştım ve o dik vadiye doğru tırmanıyordum arabamla. Evet, yalnızdım...

Baharın gönülleri okşayan o güneşli sabahında bağdaş kurmuş oturuyordu. Yer sofrasında kahvaltı yaparken bir yandan da sofraya konan sinekleri kovuyordu sağ elini bir yelpaze gibi kullanarak... Sofrada içine ekmek doğranmış sıcak süt, yumurta,...

Gecenin o saatinde o uğursuz telefonum çalmaktaydı. Göz kapaklarım beni dinlememişti ve televizyon seyrederken demek ki uykuya dalmıştım. Uyanıyordum, zaten icapçı olduğum günlerde o uğursuz cihazı bir kol mesafesinde yanımda tutarım. Çok...

            Bilgisayar ekranında onun adını gördüğümde içimden şöyle diyordum: ''Bizim evhamlı o hasta bugün hangi şikayetle başvurdu acaba?'' Aklıma ilkokulda okuduğum...

İşte yine sayfalar dolusu yazılabilecek konu.  Uzun yazıları çok az kişi okuyor. Kısa yazınca konu tam olarak anlatılamıyor. İkisinin ortasını bulmaya çalışarak 'Sürdrülebilir Şehirlerde  Ekolojik dengelerin önemi” konusuna...

           O gün öğle yemeğini yerken bir yandan da saatime bakmaktaydım. Sanki zamana karşı bir yarış içindeydim. Sanki zaman denilen o soyut kavram kaçıyordu, onu yakalamak için acele etmem gerekiyordu. Sanki zaman...

O günkü vizitte hasta ayaktaydı ve bana gülümsüyordu. Daha doğrusu ben odaya girdiğimde saygısından olacak ki idrar sondasını kavrayarak hemen yataktan çıkıp adeta hazırol vaziyetine geçiyordu. Sağ elimle işaret ediyordum: ''Memet...

İçimden geçeni söyleyeyim mi! Bu yazıya başlık ararken önce ''Bir Kar Romantizmi'' diyeyim demiştim. Neden böyle bir yazı yazmak gelmişti içimden? O pazar günü pencereden dışarıya bakarken lapa lapa yağan karların cazibesine...

O sorum tamamen masumca bir düşüncenin sonucuydu. Hani biz buna ''anamnez'' deriz. Diğer bir ifadeyle ''hastanın öyküsü'' dür bu... Hasta bir rahatsızlığından bahsedince buna sebep olan faktörleri sorgulama...

O an içimden şöyle diyordum: ''Bunu yazsam mı acaba?'' İçimdeki ''öteki ben'' de şöyle diyordu: ''Yaz yaz! Ne sakıncası var! Hem karartma yaparak yazarsan fena olmaz yani!'' ''Öteki...

Odamda düşünüyordum, bu öğle arasında nasıl dinlenebilsem, yorulan beynimi nasıl boşaltabilsem? Zira hastaya hastalığı hakkında bilgi verirken mümkün olduğunca tıbbi terim kullanmamaya özen gösteririm. Peki bu boşluğu nasıl doldurduğumu...

            İki vadinin arasında akan o suya baktığımda dönüp sorular yöneltiyorum ''zaman''a... O klasik sorumu...            ...

             Kalbi dost Erdem ile sadece arkasından bakakalmıştık o anda. Hani derler ya ''o bana baktı, ben ona baktım, bakıştık!''  Evet, ''kimin arkasından...

    Sabahın o erken ve ayazlı saatinde arabamın camlarındaki buzları kazıyıp tam direksiyona geçmiş ve birkaç metre gitmiştim ki camıma vuran bir el sesi ile durmuştum.  Acelem vardı, zira ameliyat günümdü. Camı açtığımda...

            Telefonuma o saatte gelen görüntülü görüşme isteğini gördüğümde açıp açmamakta tereddüt ettiğimi işte itiraf ediyorum. Zira bu bir uluslararası  telefon görüşmesi...

            ''Tamam'' diyordum, ''bu ilaçları düzenli kullanın, bir ay sonra tekrar görüşelim. Şimdilik prostat ameliyatı yapmayı düşünmüyorum.''...

Her zaman getirdiği tatlıyı ve kolonyayı masama bıraktığında arkasına yaslanıp derin bir oh çekmekteydi. Yıllardır tanıdığım Nahit Bey epey uzaktan gelmekteydi. Diyebilirim ki muayenehanemin ''gedikli hastalarından''...

            ''Yani anladığım kadarıyla prostattan bayağı sıkıntın var'' dediğimde ayağa kalkıyordu. İki elini havaya kaldırarak ''hem nasıl bir dert, uyku...

O öğle vaktinde karnım açlıktan adeta zil çalmaktaydı ve parkın karşısındaki o lokantada karnımı doyurmak için adımlarımı hızlandırmıştım. Hani insan açken adeta hedefe kilitlenir ve çevre ile de bir nevi bağını koparır, ilgilenmez....

            Ateşin başındaki koyu sohbet, tanıştığımız bisikletli gençlerle daha fazla kaynaşmamıza vesile oluyor desem abartmamış olurum. Hani teşbihte hata olmaz derler ya... ''İnsanlar...

            O yüksek rakımlı tepede, o sık ormanda gecenin o saatinde uzaktan yaklaşan o ışıkları görüyorduk. Hani dediğim gibi vesvese bulaşıcı bir hastalık gibidir. Hücreden hücreye...