TUFAN
Yaşamayana anlatamaz yaşayan:
İşte, ışıklar hızla kayboluyor.
Nefesler kül gökyüzüyle karşı karşıya.
Şimşekler aydınlatmıyor. Hepsi simsiyah.
Her umut bin yıldırıma çarpıyor.
Kardeş kardeşi görmez olmuş. Öfkelerin yönü şaşmış.
Herkes herkese düşman. Herkes kendine düşman.
Analar ölüm doğuruyor, ölümler ölümleri.
Gökteki ürkmüş bu devasa kaostan.
Bebeği öldürülen bir ana gibi sönüyor bir tanrıça.
Pişman, tanrılar. Ağızlarını bıçak açmıyor .
Ağzımızı bıçak açmıyordu bizim de.
Tükenecekti çığlıklar, tükeniyordu, tükenmişti işte.
Pencereyi açtım, ışık çarptı yüzüme. Sert bir ışık.
Betona gömülmüştü insanlık. Yerle bir olmuştu her yer.
Dört ufka baktım, felaketin sınırlarını aradım...
Ölümlerin izleri capcanlı .
Ağladı gözlerim galiba, haykırdı ağzım.
İkinci gün de geçti -kımıltısız, sınırsız.
Üçüncü gün: Suskun, sonuçsuz, sonsuz.
Dördüncü gün: çıt çıkmadı hiçbir çıkıştan
Beşinci gün: Yedinci güne bel bağladık.
Altıncı gün de yedinci günden umutla geçti.
Sekizinci gün. Bu umuda güldüm demin.
Dün. güvercin salmıştım; uçmuş, konacak yer aramış,
geri gelmişti. Güneş ..
ufka kavuşuyor, bize hiç aldırmadan.
İnsanlar çamura dönmüş; ölen ölmüş,
kalanlar insanlıktan çıkmış.
Tanrılar da tanrılıktan .
Tarık GÜNERSEL
Günün Sözü:
İnsanlar sadece düşüncelerini saklamak için konuşur. (Voltaire)
