Sevgili okurlarım bugünkü yazıma geçen haftadan kaldığım yerden devam ediyorum. Yüce Mevlam, kuranı kerimin En’am suresi ayet 151’de mealen şöyle emretmektedir, “Yoksulluktan ötürü çocuklarınızı öldürmeyin buyrulur. Hatta kız çocuğunun ırzına geçerler korkusuyla erkek çocuklarını bile diri diri gömdükleri olurdu.” (Kaynak: Tarihi Dini İslam sayfa 225).
Bu cinayetlerin vebal ve günahını bile düşünmezlerdi zira onlarda durumlarını muhakeme edecek kalp kalmamıştı.
Sevgili okurlarım bir gün peygamber efendimizin yanına bir adam gelerek şunları anlaşmıştı, “Ya Resulallah biz cahiliye devrinde yaşamış insanlarız. Putlara tapar, çocuklarımızı öldürürdük. Benim bir kızım vardı, çağırdığım zaman yanıma sevinerek gelirdi. Bir gün yine onu çağırmıştım kızım yanıma koşarak gelmişti. Kızımı evin civarındaki bir kuyumuza götürdüm ve elinden tutup kuyuya atıverdim. Ya Resulallah kızımın son sözleri baba, babacığım oldu.” Bunları duyan Allah’ın resulü üzüntüden ağlamaya başladı. Orada oturanlardan birisi, “Be adam peygamberi üzdün” dedi.
Allah’ın resulü adama söylediklerini bir daha anlattı ve peygamberin sakalı ıslandı gözyaşlarından. Yaşlarını sildikten sonra, “Muhakkak ki Allah, cahillik icabı yaptıklarınızı yeniden işlemedikçe inşallah affeder” buyurdu. (Kaynak: Darimi, Sünen, 1,3,4, Hz. Muhammed ve İslamiyet 1, 135). Amin.
